دیمیتر درون من!

به او نگاه می کنم، مشغول کارش است آنقدر مشغول که متوجه من نمی شود. همیشه همینطور بوده، مثل بچه هاست چنان در بازی هایش غرق می شود که هیچ کس را نمی بیند، بازیگوش است و سر به هوا، آرزوهای عجیب و غریب دارد و فکرهای عجیب تر! باهوش است و خوش فکر ولی آنقدر ایده آلیست است وهمه چیز را کامل و بی نقص می خواهد که اکثر کارهایش نیمه کاره می ماند و همین مایه حسرت اوست، حسرتی که مدام بیشتر و بیشتر می شود. توانمند است اما از خودش زیاد توقع دارد می خواهد جبران مافات  کند، جبران سال هایی که از دست داده، اما آنقدر در سال های از دست داده غرق است که متوجه روزهایی که دارد از دست می دهد نمی شود. مهربان است، سخاوتمند و خوش نیت. می توانی با چند قطره اشک و چند آه سوزناک خلع سلاحش کنی!

او روبه روی من نشسته است و من به اشک هایی فکر می کنم که ریختم، غصه هایی که خوردم، حرف هایی که شنیدم، آدم هایی که دیدم. نمی دانم چقدر از چروک های دور چشمم، تارهای سپید موهایم، دلزدگی هایم، خستگی هایم از آن روزهاست. آن روزی که صدای نا آشنای زنی را از تلفن اتاقش شنیدم، آن روزی که در گرماگرم حرف های ازدواج، عکس های زنی نا آشنا را در کیفش دیدم،( زنی که دلبرانه به من می خندید! بعدها آن زن را دیدم) یا اصلا روزهایی که با آن زن صحبت کردم و بعد از آن، که او را دیدم. آن روز که برای به اصطلاح خواستگاری به خانه مان آمدند، آن روزهایی که نمی فهمیدم چرا همه چیز دارد سر و ته می شود....... روزهای بدی بود اما بی انصاف نیستم روزهای خوب هم زیاد داشتیم روزهایی که تنها حضورش برایم غنیمت بود.

حالا همه آن روزهای خوب و بد گذشته، همه چیز تمام شده  و او روبه روی من است مثل یک دوست، یک دوست قدیمی. به من نخندید اگر بگویم هنوز هم دوستش دارم و دشنامم ندهید اگر بگویم هیچ کینه ای از او به دل ندارم. او یک کودک است. کودکی سردرگم، تنها، خسته و دوست داشتنی!