فقط یک لبخند

زن فروشنده در حالیکه یک ساک روی دوشش بود چند تایی دستمال آشپزخونه انداخته بود روی ساعد دستش و توی پیاده رو راه می رفت.

زن فروشنده: خانم؟

دوست من: جانم!

زن فروشنده(شگفت زده): جونت بی بلا عزیزم. دستمال نمی خواید؟

دوست من (با لبخند): نه ممنون احتیاج ندارم.

زن فروشنده: همین که اینطور با من صحبت کردی یه دنیا ارزش داره! اکثر مردم اصلا اینطور جواب نمی دن یا نگاه نمی کنن یا اینکه با بی احترامی جواب می دن. خدا حفظت کنه عزیزم!

این مکالمه کوتاه بود اما باعث شد ساعت ها بهش فکر کنم. به اینکه چقدر راحت آدم ها را ندید می گیریم، با بی احترامی باهاشون برخورد می کنیم، مسخره شون می کنیم، از ظاهر و شغلشون در مورد اون ها قضاوت می کنیم.......... راستی از چی می ترسیم؟ از اینکه بخوایم دو تا جمله حرف بزنیم و خدا نکرده وقتمون تلف بشه؟ از اینکه شاید طرف بهمون گیر بده؟ راستی از چی؟ چرا گاهی از ترس حتی توی چشمای پسر گلفروش سر چهارراه نگاه نمی کنیم؟ ما حتی یک تعامل معمولی رو نمی تونیم اداره کنیم پس دیگه چه انتظاری از بقیه موقعیت ها میشه داشت؟!