جا مانده است
چیزی٬ جایی
که هیچ گاه دیگر
هیچ چیز
جایش را پر نخواهد کرد
نه موهای سیاه و
نه دندان های سفید
حسین پناهی- دفتر ستاره
نمی دونم ما اگر نخوایم که امثال خانم ناهید پرشون از حقوق ما دفاع کنن باید چکار کنیم؟! خانم جان به اندازۀ کافی دوست و دشمن، ایران و ایرانی را متبّرک فرمودند، شما بی زحمت کوتاه بیا!! خفه شدیم بسکه به این فرنگی ها توضیح دادیم که بابا زن و مرد ایرانی اینجوریا که این خانم می گه نیستند و ایرانی ها شاخ ندارند و مردای ایرانی یه مُشت آدم عوضی و زناش یه مُشت بدبخت و .... نیستند! حالا مگه می فهمن!!
خانم جان این همه کار فرهنگی، این همه سوژه! حالا درسته که کارای درست حسابی یه دفعه اینقدر آدم را مشهور نمی کنه ولی جان دختر فرهیختت حالا که معروف شدی بی زحمت حقوق ما را به خودمون واگذار کن! به قول معروف: مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان!
دیگه حساب دفعاتی که این فیلم را دیده بود از دستش در رفته بود در واقع براش مهم هم نبود چون خیلی به فیلم توجه نمی کرد! فیلم براش یه بهونه بود برای اینکه بره به روزهای دور، روزهایی که با مامانش یواشکی می رفتن سینما. آخه چند تا خواهر و برادر بودن و اگر بقیه می فهمیدن اون ها هم می خواستن باهاشون بیان و خیلی شلوغ پلوغ می شد! این یواشکی ها همراه مادرش بهش حس قشنگی می داد؛ احساس بزرگ بودن و قابل اعتماد بودن. یادش می آد اون روزا وقتی این فیلم رو دیده بود آرزو کرده بود اسم شوهر آینده اش علی باشه هم اسم نقش اصلی فیلم، چون هنرپیشه زن فیلم خیلی قشنگ اونو صدا می زده!! بوی عطر مادرش، حال و هوای نوجوانی، آرزوها رنگ و وارنگش، اون خیابونا، اون سینما، اون ...
آه! باز فیلم تموم شد و همه چیز مثل یه حباب ترکید! تا یه رویای دیگه.....!
چیزی درون من از دست رفته است٬ نمی دانم مُرده یا گم شده است! دقیقاً نمی دانم چیست٬ فقط می دانم بوده است و دیگر نیست! چیزی مثل رنگ در نقاشی یا کلام برای موسیقی. چیزی که روح می بخشد٬ چیزی که لحظه ها را طعم دار می کند!